این مقوله در بین هنرمندان مخصوصا اهالی موسیقی و سینما بسیار حائز اهمیت است تا حدی که در فستیوال های مختلف شاهد حواشی بسیاری از نحوه پوشش و تیپ آنان هستیم .

بسیاری از هنرمندان در این باورند که که یک شخصیت آرتیست می بایست ، تیپ و استایل منحصر بفرد خود را داشته باشد و به نسبت افراد عادی جامعه متفاوت تر باشند . البته لازم به ذکر است این تفاوت ربطی به نگاه و جامعه طبقاتی ندارد و فقط پوشش می بایست بیانگر حرفه و شخصیت هنری آنها باشد .

اکثر آرتیست های ما طراح مد و لباس محتص به خود را دارند . که در برنامه های خاص با در نظر گرفتن فاکتور هایی نظیر شرایط روز جامعه ، ویژگی های خاص برنامه مانند فستیوال ، برنامه تلویزیونی ، کنسرت  و… تیپ و استایل خاصی را تعریف می کنند و و به آن نحو در برنامه ظاهر می شوند.

این ویژگی و نگاه هنرمندان به پوشش در بین قشری از مردم و مسئولین قابل هضم نیست و بارها به این موضوع واکنش نشان داده اند که اکثرا شاهد آنها بوده ایم.

رد کارپت یا همان فرش قرمز دنیای عجیب، جالب و پرحاشیه‌ای است. دنیایی که باعث می‌شود هنرمند در یک آن، بیش از تمام تلاش‌هایی که در زمان ایفای نقش کرده، در چهارگوشه دنیا دیده شود. کافی است دو قدم روی این فرش جذاب راه بروی. ناگهان می‌بینی که در سراسر دنیا درباره لباس و ظاهرت صحبت می‌شود. این خاصیت فرش قرمز است؛ دنیای رد کارپت.

حالا به‌ نظر می‌رسد همان بحث را درباره فستیوال خودمان نیز تکرار کنیم.

شاید به این دلیل که سینمای ما با این‌که در سال‌های اول انقلاب فرش قرمز و پوشش و آرایش و چنین چیزهایی را با انگ ابزارهای سرمایه‌داری و غرب‌زدگی نادیده می‌گرفت، اما هرچه زمان گذشت، ناچار شد این‌جور چیزها را نیز تحت عنوان الزامات ستاره‌سازی بپذیرد. موضوعی که حالا موضوعی پذیرفته‌شده در سینمای ایران است و البته بحث‌انگیز و جنجالی. موضوعی که زن و مرد هم نمی‌شناسد و اتفاقا به‌رغم این‌که زنان بیشتر با محدودیت‌های پوششی مواجهند، اما در زمینه لباس‌های عجیب بازیگران مرد ما ،گوی سبقت را از زنان ربوده‌اند.

طلیعه ایمانی؛ طراح لباس که تاکنون چندبار لباس‌های بحث‌انگیزی برای نوید محمدزاده طراحی کرده، شخصیت یک بازیگر را عامل مهمی در طراحی لباس‌هایش می‌داند: «همین که می‌بینیم محمدزاده با هر طراحی که کار می‌کند، لباس‌های متفاوتی می‌پوشد، نشان از این دارد که او از طراح چنین چیزی را طلب می‌کند و این به خود او برمی‌گردد و نه طراحانی که با او کار می‌کنند. او از این‌که سراغ طرح‌های جسورانه برود یا مورد نقد قرار بگیرد، هیچ ابایی ندارد». این طراح درباره منابع الهام طراحی‌هایش می‌گوید: طرح‌ها را بیشتر براساس شخصیت آن آدم، انتخاب می‌کنم. البته خیلی‌ها گفته‌اند که برای مراسمی چون جشنواره و… بهترین لباس کت‌وشلوار است، اما من دوست دارم کاری کنم کت‌وشلوار تعریف دیگری

پیدا کند.

مریم بهرمان طراح دیگری است که لباس‌هایش را بسیاری از سوپراستارهای وطنی پوشیده‌اند. طراحی که کارهایی متفاوت ارایه می‌دهد، کارهایی که خودش اعتقاد دارد «پوشیدن‌شان کار هرکسی نیست». به ‌باور این طراح لباس بیشتر هنرمندان ما درست لباس‌پوشیدن را بلد نیستند و با لباسی که باید به کافه رفت یا در یک میهمانی خودمانی شرکت کرد، درجشنواره حاضر می‌شوند. مریم بهرمان می‌گوید که «متفاوت و خاص‌بودن خیلی خوب است اما بعضی‌ها، خاص‌بودن را با عجیب‌وغریب‌بودن اشتباه گرفته‌اند. این را در سبک بعضی از بازیگرانی که حتی سیمرغ گرفته‌اند، هم می‌بینیم که مناسب جشنواره نیست و بیشتر به درد کافه‌رفتن می‌خورد». بهرمانی می‌گوید که لازم نیست همه کت‌وشلوار دامادی بپوشند، اما باید لباس رسمی و متفاوتی بپوشند که در شأن یک بازیگر باشد.