میرجلال‌الدین کزازی ضمن بررسی اثرگذاری آثار کهن بر ادب معاصر در دو دسته نهان و آشکار، می‌گوید: من می‌انگارم که بیشترین کارکرد و اثر را در ادبیات معاصر، فردوسی داشته است و «شاهنامه» او.